Η εμπειρία μου στο ΚΑΠΗ Άνω Λιοσίων, με αφορμή την εκδήλωση στη Χασιά, είναι ενδεικτική του πώς η Δημοτική Αρχή αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική: με καχυποψία, αδιαφορία και προσβολή προς τους ίδιους τους δημότες της.
Πήγα με τη δική μου κάρτα μέλους, της συζύγου μου, καθώς και τους αριθμούς μητρώου της κουνιάδας μου και του συζύγου της. Και ενώ θα έπρεπε αυτονόητα να δηλωθούν όλοι, η υπεύθυνη αρνήθηκε να καταγράψει την κουνιάδα μου και τον άντρα της, απαιτώντας να εμφανιστούν αυτοπροσώπως – παρότι απουσίαζαν και κινδύνευαν να χάσουν την προθεσμία.
Ο υπεύθυνος των ΚΑΠΗ κ. Σαρλάς, με τον οποίο επικοινώνησα, υπερασπίστηκε αυτή τη στάση, με την αιτιλογία ότι κάποιοι γράφονται μέσω τρίτων και δεν εμφανίζονται. Δηλαδή, αν εγώ που γράφτηκα δεν πάω, τι αλλάζει; Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζομαι ως αναξιόπιστος, ενώ προσκομίζω κανονικά αριθμούς μητρώου;
Αυτή η αντίληψη δείχνει ξεκάθαρα πως στα ΚΑΠΗ – θεσμούς που δημιουργήθηκαν για να στηρίζουν την κοινωνία – η Δημοτική Αρχή έχει επιβάλει λογικές «φεουδαρχίας». Ο πολίτης δεν αντιμετωπίζεται με σεβασμό και εμπιστοσύνη, αλλά σαν ζητιάνος, σαν παρακατιανός, σαν άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας που πρέπει να αποδείξει ότι δεν κοροϊδεύει.
Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι απλή «τυπολατρία». Είναι υποτίμηση και απαξίωση των δημοτών. Αντί να βρουν λύσεις για τα πραγματικά προβλήματα (λίστες αναμονής, τηλεφωνικές επιβεβαιώσεις), επιλέγουν τον εύκολο δρόμο: να απορρίπτουν τους πολίτες, να τους εξευτελίζουν και να τους κάνουν να αισθάνονται μικροί και ασήμαντοι.
Και το ερώτημα είναι σαφές:
- Ποιος έδωσε εντολή να μπαίνουν οι δημότες σε αυτή τη διαδικασία εξευτελισμού;
- Είναι αυτό κοινωνική πολιτική ή μήπως απλώς ένας μηχανισμός ελέγχου και αποκλεισμού;
- Η Δημοτική Αρχή θέλει τα ΚΑΠΗ ζωντανές εστίες κοινωνικής ζωής ή «γραφεία σφραγίδων» που διώχνουν τον κόσμο και τον κάνουν να νιώθει ανεπιθύμητος;
Όταν οι άνθρωποι που στήριξαν μια ζωή αυτόν τον τόπο αντιμετωπίζονται σαν ζητιάνοι για το αυτονόητο – τη συμμετοχή τους σε μια απλή εκδήλωση – τότε μιλάμε για θεσμική αποτυχία.
Η αξιοπρέπεια δεν είναι τυπικότητα. Είναι δικαίωμα. Και όποιος το αγνοεί, δεν σέβεται ούτε τον πολίτη ούτε τη θέση που υπηρετεί.