Ζούμε σε μια εποχή που η ζωή έχει πάψει να είναι χαρά και έχει γίνει δοκιμασία. Από τη γέννηση ως τον θάνατο, ο άνθρωπος παλεύει — όχι για να ζήσει, αλλά για να αντέξει. Στερήσεις, άγχος, ανασφάλεια∙ όλα πλεγμένα σε έναν αόρατο ιστό που σφίγγει τη ψυχή. Κι όμως, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, κάπου βαθιά υπάρχει μια σπίθα που αρνείται να σβήσει.

Το Μαρτύριο της Ζωής

Γεννιόμαστε μέσα στο φως, μα από την πρώτη στιγμή αρχίζει η πορεία μέσα στη σκιά.
Η ζωή, που υποτίθεται πως είναι δώρο, μοιάζει όλο και περισσότερο με μια δοκιμασία χωρίς τέλος.
Μαθαίνουμε από νωρίς τη στέρηση — όχι μόνο των υλικών πραγμάτων, αλλά και της γαλήνης.
Τρέχουμε, πάντα τρέχουμε∙ πίσω από λογαριασμούς, πίσω από προθεσμίες, πίσω από υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρούνται.

Και όσο προχωρά ο χρόνος, η ψυχή κουράζεται.
Η αγωνία γίνεται μόνιμος σύντροφος, το άγχος δεύτερη φύση.
Ζούμε για να προλάβουμε, όχι για να ζήσουμε.
Κι αν τύχει και αρρωστήσεις, τότε καταλαβαίνεις πόσο μικρή αξία έχεις μέσα σ’ αυτό το σύστημα.
Αν δεν έχεις χρήμα, δεν έχεις φωνή∙ αν δεν έχεις φωνή, δεν έχεις ελπίδα.
Η ζωή σου μετριέται σε αποδείξεις, όχι σε αναμνήσεις.

Κι όμως, μέσα σ’ όλο αυτό το σκοτάδι, η καρδιά ψιθυρίζει ακόμη.
Θυμίζει πως κάποτε ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ονειρεύεται, όχι για να λυγίζει.
Ότι το φως υπάρχει – όχι εκεί έξω, αλλά μέσα μας.
Μα χρειάζεται θάρρος να το κρατήσεις αναμμένο, όταν όλα γύρω σου σβήνουν.

Ίσως η ζωή να είναι όντως ένα μαρτύριο.
Αλλά όσο υπάρχει έστω μια ψυχή που αρνείται να συνηθίσει το άδικο, έστω ένα βλέμμα που ψάχνει το φως, τότε δεν είναι μάταιη.
Είναι απλώς δύσκολη∙ όπως όλα όσα αξίζουν.

A.A